CNF: Bubbles

"Mamamatay na si Bubbles." Malungkot na sabi ng nanay mo pagkababang-pagkababa mo ng mga gamit mo sa sofa. 

Napahigit ka ng hininga. "Bakit? Ano pong nangyari? Okay pa siya kanina ah?" 

Umiling ang nanay mo. "Basta na lang hindi makabangon nang tingnan ko kaninang umaga. 'Di ba nitong mga nakalipas na araw, matamlay siya?"

Bumilis ang paghinga mo. Malalaki ang hakbang mo papunta sa higaan ni Bubbles.  Kinagat-kagat mo ang iyong pang-ibabang labi para mabaling doon ang hapdi na nararamdaman mo sa iyong mga mata. 

"Bubbles?" 

Parang may tumusok sa dibdib mo nang makita mo siyang nakahiga, mukhang wala ng buhay, maliban na lang sa mabagal na pagtaas-baba ng katawan niya. 

"Bubbles..."

Tumalungko ka at hinimas siya sa tenga. 

"Sorry, Bubbles. Hindi kita matutulungan. Hindi ka namin madadala sa doktor... Alam mo naman, yun nga lang gamot ni nanay, every other day na lang niya naiinom..."

Narinig mo ang naging pag-ingit niya. Nanikip ang dibdib mo sa narinig mong hirap niyang pag-ungot, tanda na gusto man niyang may lumabas na tunog sa bibig niya ay hindi naman niya iyon magawa.

"Bubbles..." Tuluyan ka nang naiyak habang hinihimas ang likuran ng tainga niya.  "Thank you kasi lagi mo kaming binabantayan ha? Thank you kasi lagi mo kaming pinapasaya. Thank you kasi tuwing nakikita mo ko, pinaparamdam mo sa 'kin na mahal na mahal mo ko. Sorry ha, hindi kita matulungan ngayon. Sorry talaga... Sige na, pahinga ka na. Pupunta ka naman sigurado sa pet heaven, 'di ba? Kasi mabait ka. Thank you ulit Bubbles ha? I love you."

Tumayo ka at naglakad palayo kay Bubbles. Hindi mo kayang tingnan siya na higitin ang kanyang huling hininga-- hininga na dating inaalay niya ang bawat isa para pagsilbihan ka at ang iyong pamilya.

My DIw/Y Tagaytay Experience

Uber late post: Written last March 15, 2015. 

Oh, well.

---

As I was celebrating a milestone of some sort during my birthday, napag-desisyunan ko na pumunta ng Tagaytay mag-isa. Medyo violent ang reactions ng protective kong Mama’t Papa, maski ng not-so-little little brother ko, dahil first time ko mag-overnight sa isang lugar nang mag-isa.

But I pushed through with it kasi... Kasi gusto talaga maka-experience ng isang bagay na hindi ko pa nagagawa, thus, the solo overnight experience.

Nung una, gusto ko sana gayahin yung co-teacher ko na nag-overnight sa isang kumbento para sa isang silent retreat. Pero humirit yung isa sa mga ka-close kong teacher, si Ma'am S, at nagsabing hindi daw bagay sa akin ‘yung mga ganung kabanalan. True that naman.

So, ayun, yung una kong tiningnan eh isang Spa/Resort sa may Antipolo. Ang mahal! Tapos andami pang panget na reviews-- well, mixed reviews naman... pero, sayang din yung P3800 para sa overnight stay + food + pamasahe pa . Nag-volunteer naman yung kapatid ko na sagot na daw niya yung bayad ko sa accomodation, birthday gift niya sa 'kin. Umayaw ako nung una (pa-charot ko lang); sabi ko pag-isipan niya. Ilang libo din yun ‘no.  Pero pinaalala lang niya sa akin na nung ako naman yung malaki ang sweldo dati (for 3 years, I worked in a call center as a recruitment officer bago ako naging guro), ako yung gumagastos for him, binibili siya ng mahal na rubber shoes, nililibre sa pagkain, etc. So, he's just kinda giving it back. Sweet no?

Kaya naman, with P5000 pocket money courtesy of my little brother na sumu-sweldo na four times nang sa akin, ayun, hanap ulit ako sa net. Super mega dami kong napuntahan na sites, blog, reviews, hanggang sa makita ko siya, ang the one:

This is somewhere in Tagaytay. Very artsy, quaint looking place. Bagay lang sa pa-artist/writer na ako.

So, to cut the story short, nag-book a for an overnight stay for two. Well, wala namang overnight stay for one, so... there.

I read up about a few things about traveling alone for a girl (you can check-out this Rappler post), kaso, mas lalo lang yata akong naging paranoid. Hahahaha. Cool yung place, hindi ko ma-describe kung ano yung klase ng design nila, basta swak siya sa artsy me. Ayun. Can these photos speak for themselves? (taken by my phone's camera, so sorry for the quality)

  

Medyo lonely nga lang kumain mag-isa, habang nasa isang sosyal, floating na cabana, na may mga tumatalon-talon na palaka sa gilid. (Naghihintay na nga lang ako ng tatalon papunta sa mesa ko, pero wala naman, thank Goodness.) I am used to being alone, pero... Pero iba pa rin pala talaga kung may kasama ka sa isang magandang lugar, habang kumakain ng mga hindi mo kilalang pagkain.

(Aside: masarap yung langka na dini-dip sa chocolate. Yammeee! End aside.)

Tapos, ayun, sa kwarto lang ako. Okay naman yung room, may surround speakers yung TV, at naka-tatlong pelikula ako sa Cinema One: Tanging Ina, Bromance, at Rurouni Kenshin. Kenshiiiiin. Oh my God. Ang guwapo-guwapo-guwapo talaga ni Kenshin.

Naalala ko lang.. (sakit ko talaga ang pag-digress, sorry). Dahil nga paranoid ako, sinunod ko yung bilin sa video na napanood ko, na kumausap ng sinuman sa phone, para warning na rin daw yun sa mga tao na kahit mag-isa ka, meron kang kausap na nakaka-alam ng whereabouts mo. Ginawa ko yun habang nasa tricycle ako, at medyo matanong si kuya manong driver it made me uncomfortable. Kunyari, tinawagan ko yung "boyfriend" ko na nauna na sa aming tagpuan. Ginamit ko yung pangalan nung lalaki (bading) na bumasted sa 'kin. (Bitter much pa rin, no?) Anyhoo, syempre sinigurado ko muna syempre na naka-silent mode yung phone ko, baka magaya ako kay Sarah G. dun sa movie nila ni John Lloyd na nagkukunwari siya na may kausap sa phone tapos bigla nag-ring yung phone niya. Hehe. And so.. parang tanga lang ako 'no?

As I was saying... Ano.. Ano na nga ba? Uhm.. Okay naman yung naging overnight stay ko. Nakapag-sulat ako ng tula, flash fiction, dalawang blog post (kasama na ito na sinusulat ko ngayon habang nagla-lunch sa may Starbucks Tagaytay. I feel like a burgis, gademit.)

The reflections I had? Mahirap pa rin pala talaga mag-isa. Akala ko, sanay na 'ko. Kasi sanay naman ako mag-mall, kumain, mag-byahe mag-isa. Pero... Sa lawak ng king-size na kama, sa lambot ng comforter at unan, sa isang lugar na nakakapagpa-reincarnate ng mga nakabakasyong writing muse, gugustuhin mo pa rin pala na may kasama.

Ang ending nito? Nalaman ko na ayoko na pala talagang mag-isa.