Mga Pagpapaalam

Paalam, minimithing relo na ang presyo ay kalahati ng isang buwang sweldo ko.

Paalam, Sabado na ginugol ko sa eskwelahan dahil sa isang gawaing hindi maiwasan.

Paalam, Lola Dear. Mahal na mahal po kita. Salamat po sa pag-aalaga at mga alaala.

Little Miss Cupid

I'm an incurable romantic.

Photo Credit: gumwad201.deviantart.com

Kaya kahit na bawal ang mga boy-girl relationship sa school namin, nagpaka-kupido ako sa ilan sa favorite students ko kanina. Ayaw kasi ng mga pari at madre na nagpapalakad ng school na may magkaka-relasyon sa mga bata. Kung anuano kasing pinagti-tripang gawin ng mga kids na nasa residential care ng foundation. Kahit kasi hiwalay ang dormitories ng mga lalaki at babae, hindi maiiwasan ang mga.. uhm... pagtakas sa dorm at pagtatagpo sa mga  sulok-sulok kapag gabi at tulog na ang lahat. So, supressed ang raging hormones ng mga bata sa amin.

Pero pasaway nga kasi akong teacher.

Konting background: NK, a former student who's now in the freshie/sophomore equivalent level in our school, is celebrating her birthday today. She's one of my favorites even if she doesn't fit the mold of our usual students (mukha siyang rich kid, nanggaling sya sa private school, at nagkataon lang talaga na naghirap sila ng maghiwalay ang parents niya.) I like her 'cause she's very smart, reads voraciously, and always willing to learn new things. Mukhang suplada, pero kebs lang. Ayos nga yun, para hindi siya madaling mabola ng boys.

Then there's R -- a technical vocational student na former student ko din, who was also with my student M in Hong Kong. Magaling din kasi sa football, maputi compared to our regular students, tahimik, and mabait (may pasalubong din daw siya sa akin! sana chocolates din kagaya ng kay M, hehe).

NK has the biggest crush on R. At ang wish ni NK, ma-greet siya ng 'Happy Birthday' ni R,  para kumpleto na daw ang birthday niya.

Syempre, ako naman ay kunsintidorang teacher. Hahaha. Kaya kaninang uwian, hinila ko si R kahit ayaw niya. Nahihiya daw siya, at hindi siya sanay sa ganung mga ka-echusan (which is somewhat true; mahiyain kasi siya talaga at sa football ko lang siya nakikitang agresibo.) Pinakita pa nga niya sa akin yung isang birthday letter ng isa pang student para kay NK, na sa kanya din daw pinabibigay.

Eh biglang sumulpot si NK galing sa paglilinis ng room nila. Hindi ko na pinakawalan si R. I called NK, at lumapit naman siya, in fairness. Inabot ni R yung paper kay NK, sabay sabi niya ng mahinang  "Happy Birthday." Si NK naman, mega-blush, nag-stutter, at naka-dalawa pang sabi ng 'thanks.'

At kenekeleg ako sa kanila. Hihihi.

Photo Credit: fangirloftheopera

Flashback: Thirteen years ago, kinunsinti rin ako ng librarian naming si Miss E. Madalas kasi akong tambay sa library. Love ko si Miss E kasi pinapayagan niya akong iuwi yung ilan sa mga libro na bawal ilabas ng mga estudyante ng library. Sa mga kwentuhan namin na kadalasang tungkol sa current events, libro, pagpapa-straight ng buhok, syempre sumasama yung mga kwentong crush.

Kaya ayun, inutusan niya yung crush kong si RJ (Atty. RJ na pala siya ngayon) during my birthday. May klase kami nun nang bigla na lang akong in-excuse ni RJ, at may inabot sa akin na isang kapirasong papel. Tunganga ako, syempre. Inasar ako ng friends ko, at nainggit sa kin yung isa pang classmate ko na may crush din kay RJ. At ang nakasulat sa papel na mula pala kay Miss E? Simpleng birthday greeting for me, at hoping na I liked her simple "birthday gift".

So now, I'm the one doing that favor to my dear student NK. Parang ano lang ito eh.. uhm.. paying it forward. My turn to be the fairy god teacher. Cheers!

Sir, Requesting Permission to be Your Girlfriend, Sir!

Dahil sa ilang koneksyones ko in life, nakapanood tuloy ako ng ceremony para sa isang magre-retiro nang heneral sa AFP. Ang dami nilang echos. Kalahati ng speech ay para sa greetings sa mga nandoroon na may posisyon, tapos kalahati, pagyayabang sa mga nagawa niya sa military.

Pero, marami naman akong natutunan. Una, 55 years old pala ang compulsory retirement age nila. Tapos, meron palang mga heneral na after ng retirement sa AFP, napupunta sa corporate world. Doon ko lang din nalaman na sa retirement pala ng mga heneral, binibigyan din ng plaque of appreciation yung asawa nila. Siguro dahil napagtiisan nung wifey ang pagiging asawa ng isang tao na sumumpang uunahin ang bayan kesa sa pamilya?

Na halos nagre-reflect din sa pamilya nila. Halimbawa, isa sa mga anak nung heneral ang hindi nakapunta doon dahil daw sa "pre-law examination lecture" niya. Lecture lang 'yon, oo na't sabihing para yon sa bar exam, pero para ipagpalit mo iyon sa araw na paparangalan yung mahigit tatlong dekada na pagsisilbi ng Tatay mo sa bayan? Para sa akin, it spoke of how was the General with his family-- malamang, marami din siyang napalagpas na importanteng events sa buhay ng mga anak at asawa niya dahil sa tawag ng tungkulin.

Napansin ko rin na yung mga sundalo palang nasa matataas na posisyon, they marry their kind. Kagaya na lang dun sa nag-retire na heneral. General din yung tatay niya, at yung wife niya, anak din ng heneral. May kapatid din siya na heneral din. Ayun. Kapag nag-family reunion siguro sila, pwedeng pangalanan ang anumang laro na gagawin nila na 'Game of the Generals.' Pfft.

Wait lang, napalayo na ko sa dahilan kung bakit 'Permission to be Your Girlfriend, Sir' ang pamagat nitong post.

Ang tagal nilang nakatayo sa initan. Ano kayang iniisip nila?

Eh kasi... Naalala ko yung CAT (Citizen's Army Training) namin dati nung high school. Meron kasing linya noon yung isang officer na "Sir, Permission to blah-blah-blah, Sir!" na pinapalitan namin dati ng "Sir, permission to collapse, sir!" kapag kami-kami lang magkakaibigan ang nagkakarinigan. Lalo na pag pagod  na pagod na kami sa kamamartsa at kabibilad sa initan. Mas malupit daw yung ROTC sa college, pero ang swerte kasi ng batch namin, dahil pwedeng mamili between ROTC o community service. Syemps dun na ko sa community service. Siguro mga dalawa, tatlong meeting lang yun. Tapos bumili lang kami ng required t-shirt... then, tadaah! Uno na kami.

Naligaw na naman ako, sarreh.

Ahm, yun nga. Kaya iyun yung title ng post na ito ay dahil dun sa nakamayan kong officer. Yiii. Itago natin siya sa pangalang Officer R. Ang lambot ng kamay niya saka ang ganda ngumiti. Kinikilig ako. Hahahahaha.. uhm. Pangalawang beses na naming magkita, actually. At feeling ko, natatandaan niya ko base sa facial expression niya nung makita niya ako at mag-offer siya ng kamay. 

Natutuwa ako ako kay Officer R kasi hindi katulad ng marami sa mga nakakasalamuha kong military men (muli, special thanks to my konekshens), hindi siya mukha at astang mayabang. Mukha siyang humble, mabait, at magalang. Hihihi. 

Probably, in a parallel universe, I was able to blurt out the title of this post to him. 

But in this universe? 

Ehhhhhh.... no. 

No Wanderlust Detected

Isa sa mga gamit na gamit na salita sa mga travel blog ang 'wanderlust'. I could  blame my introversion, but I probably have five percent of wanderlust blood running through my blood vessels.

I'm in my late twenties, but I haven't had the chance to travel abroad. Ang pinakamalayo ko nang narating, Palawan. Hindi ako ang magi-initiate o magpaplano ng bakasyon-- laging mga kaibigan, katrabaho, o pamilya ko. Ewan ko... Hindi lang talaga ako gala. Kung may extra akong oras, mas gusto kong magbasa, magsulat, o kaya manood ng nakatengga kong mga DVDs ng iba't ibang TV series  at movies (which reminds me, hindi ko pa rin inuumpisahan yung final season ng House, MD; in denial pa ko na wala ng susunod na season para kina House at Cuddy.)

Naging tungkol sa travels itong post na ito dahil sa naging pagdating ni M, isa sa mga estudyante ko na galing sa 2-week stay sa Hong Kong. It was an all-expense paid professional football training, courtesy of one of our very generous benefactors. May allowance pa nga yung kids na 300 HKD. 

Natutuwa ako para kay M dahil sa lahat ng na-experience niya at a young age. Experiences na kinailangan ko pang brasuhin to squeeze them out of him. Tahimik lang kasi talaga siyang bata. Nagkunwari na lang ako na naiinggit sa kanya dahil sabi ko, naunahan pa niya akong makalabas ng Pilipinas. But nah. I'm just very happy for him, and  just want him to realize how lucky he was. At! May pasalubong daw siya sa 'kin! Yay!

Naalala ko tuloy yung plano kong silent retreat sa Tagaytay this December. Ginawa kasi yun ng isa kong co-teacher nung birthday niya. Ayun, dun pa, naiinggit ako. Yung tahimik lang na araw. Walang gadgets, walang TV, walang internet. I'll do that by December.

'Coz I think, more than my physical body going and exploring different places, mas gusto kong ibakasyon ang utak ko. 

Sa December, pagkatapos ng NaNoWriMo.

Komikon 2014

Mainstream and Indie Komiks from this year's 'Winter' Komikon 

It's my fourth year of attending the annual Komikon at Bayanihan Center. And as usual, nalagasan na naman ako ng lagpas isang libo, siyet. But one thing that I am proud of, medyo napipigilan ko na ang sarili ko na mang-hoard ng komiks. O magpadala sa sales talk. Basta, masaya ako sa mga nabili ko ngayon. Syempre hindi nawala yung new stuff nina Nino Balita at Ardie Aquino. Then I was also able to get new volumes of Like Man, Patintero, at Dragon Breed.

I met some of my writer-friends too, whom I haven't seen for the longest time. Nayaya nila ako um-attend sa isang book discussion ng isang romance novel na in-adapt recently into a movie. Okay naman. Hati yung mga tao sa kwarto: readers na mga masa at readers na mga coño. Intelektwal yung usapan kaya natuwa ako. Aside: may reader na nakakilala sa akin at nagpa-picture. Nahiya ako, pramis.

Tapos, naibigay ko nga rin pala yung fan art/card na ginawa ng mga estudyante ko para sa mag-asawang Elmer Damaso at Cornelia Damaso. They were deeply touched by the card, and wrote really sweet notes when they signed my copies of Dragon Breed. Pina-dedicate ko na lang sa mga estudyante ko. I'm sure kikiligin yung mga yun.

Anyhoo, it's been a very tiring day, and I still have 1,667 words to write for my NaNoWriMo novel.

Sleep is for the dead.                   

                       

                                       

Tagyawat

May nabasa ako dating article na may kinalaman daw ang pwesto ng tagyawat sa mukha o katawan sa ibang bahagi ng katawan mo na may sakit. Halimbawa, acne on lower cheeks speaks something of your health issues regarding lungs and stomach. Hindi ito yung original article--sa yahoo.com ko kasi yun dati nabasa--pero diyan ko na lang nalaman na meron talagang ganung ka-echusan sa Chinese medicine.

Nakakapikon na actually yung mga tagyawat ko na hindi pa lubos na natutuyo at nawawala yung marka ng isa, may kasunod na agad. Paisa-isa sila minsan. Minsan naman, by group. At kung susundin ang ideya na pagiging compass ng tagyawat sa bahagi ng katawan mo na may sakit, mukhang maniniwala na nga yata ako sa Chinese face mapping na iyan.

May tagyawat kasi ako sa gitna ng dibdib, sa mismong tapat ng heart. Senyales at katibayan siguro ng aking broken heart.

When a Student Teaches

my former student teaching my present students how to draw anime 

J was my student four years ago. We were both newbies at the institution. I was a new teacher, and he was a new student, coming all the way from one of the provinces in the Southern part of Luzon. Masipag, mabait, matalino, tahimik, magaling sa arts. He was an instant favorite among us, teachers. Sa ugaling meron siya, hindi mo aakalaing pang-MMK ang buhay niya (kahit may karapatan naman siyang maging pasaway at galit sa mundo dahil sa mga naranasan niya). Later on, he was also into football. Buwis-buhay siya kung mag-goalie.

Yesterday, I let him teach my students how to draw anime/manga faces for our work ed class (I've given him references weeks before, and gave him a structure for his drawing lesson). He was their "Kuya J," as he is now in technical-vocational level in our school, while my students are just in the Grade 5/6 equivalent. Syempre medyo ibenenta ko muna si J sa mga estudyante ko bago ko siya tinawag, at binalaan yung mga boys ko na wag magko-comment ng anumang kabastusan o mga hirit na "foul" ayon sa aming classroom language. Nag-promise naman silang magbi-behave.

Napapatingin lahat ng dumadaan ng classroom namin kasi first time (I think) na nagkaroon ng student-teacher sa school. Nakakatuwa kasi natuwa naman yung mga estudyante ko in general, kinilig yung mga girls sa Kuya J nila, at hindi naman nakapalag yung mga boys sa kanya.

After that, I gave J the binder + sketchbook na free dun sa drawing book na binili ko. Natuwa naman siya at nagpasalamat sa ibinigay ko, at sa experience na makapagturo. 

Mahirap daw palang maging teacher. Sagot ko, oo naman.

Lecheng Megalodon

Hindi ako maka-move on.

Wala kaming sembreak. Well, technically, meron. Wala kaming pasok ng October 30 at 31 (Thursday at Friday). Tapos balik-eskwela ulit kami this November 3.

Wala talagang bakasyong naganap para sa aming mga guro dahil BUSY KAMI SA PAGGAWA NG GRADES. Monday ang deadline. Kailangang ipasa ang Class Record at print-out ng template ng grades per subject. 

Thursday at Friday, pinagsasabay ko ang paggawa ng chapter outline para sa NaNoWriMo novel ko at paggawa ng grades. November 1, Saturday, I wrote my first 1,667 words for my YA novel, plus continued to work on the grades of my 40 students for the 6 different subjects that I handle.

Eh habang nagsusulat ako sa class record sa may salas, narinig ko yung pinapanood na documentary ng tatay ko at kapatid ko sa Discovery Channel. Tungkol sa isang fishing boat na lumubog sa may Capetown, Africa na inatake ng kung anong sea creature, at walang survivors. Pero may video na malabo din kung ano nga ba yung naging attacker nila.

A scientist theorized about this huge shark that locals call as 'submarine'. It got my attention ng banggitin nila yung tungkol sa theory nila that it was a megalodon who attacked the fishing boat. A sea creature that is so huge, it could cut whales into half in one bite.

Photo Credit:examiner.com

Then, nagpakita pa ng pictures ng whale bitten into half somewhere in Mexico, a picture during the World War II of a huge fin seen beside a warship, a picture of a huge fin near the shore somewhere in Africa, etcetera, etcetera, pointing to the possible existence of this dinosaur-ic shark. At dahil less than 5% pa lang talaga ng oceans ng earth ang nae-explore ng tao, plus the global warming phenomenon, the idea of a megalodon surviving extinction and now hunting near humans seemed quite plausible. 

Nakaka-excite talaga as the biologist and his group tried to hunt and trap the megalodon using a crazy weight of shark bait (composed of mean looking fish meat and oils and blood), and a whale decoy that is in the same scale as that of a real one, and they even blasted the sound of a distressed whale. Sa sobrang engrossed ko sa palabas, gumagawa ako ng grades tuwing commercial, tapos balik ako sa panonood with the documentary kapag narinig ko na nag-start na ulit yung palabas.

After all the hulabaloo, and ending, the team had a really, really close encounter with the megalodon. Na muntik pa ngang ikamatay nung dalawang member ng group. At kahit nagawa nilang malagyan ng tracking device, hindi na rin nakapag-send ng signal yung device dahil sa sobrang lalim na yung nalangoy nung creature.

Nabitin ako sa documentary. Gusto ko kasing i-discuss sa Science class ko, kaya nag-Google ako for an update about Megalodon. 

Tapos nalaman kong peke pala yung lecheng documentary na yon ng Discover Channel na dalawang oras kong pinanood (insert expletives here na mahihiya kahit ang mga batang kalye).

Docufiction daw ang bagong term don. Mas gusto ko siyang tawaging 'Nakakagagong Documentary'.

Lecheng Discovery.

The NaNoWriMo Begins

Photo Credit: nanowrimo.org

50,000 words in 30 days. I have to churn out 1,667 words per day. Eh yung daily word count goal ko ngang 500 words para sa YA novel na sinusulat ko ngayon, bihira ko ma-meet. Kung anuano kasing inuuna ko. Madalas, yung pagiging teacher at pag-aasikaso ng lesson plans at activities kesa pagsusulat. Minsan napapasarap sa pagtingin sa Tapastic, Bored Panda, o 9-gag. O kaya, kahit anumang pigil ang gawin ko, mas pinipili ko ang... uhm... pagtulog. Isa kasi akong tunay na masa: MASAndal, tulog.

Pero ang November ay National Novel Writing Month. And I think I've prepared enough for my daily, small deaths due to excessive writing this whole of November. Chapter outlines? Check. Character profiles? Check. November calendar complete with daily word count and motivational quotes? Check, check, check.

Write on.