No Wanderlust Detected

Isa sa mga gamit na gamit na salita sa mga travel blog ang 'wanderlust'. I could  blame my introversion, but I probably have five percent of wanderlust blood running through my blood vessels.

I'm in my late twenties, but I haven't had the chance to travel abroad. Ang pinakamalayo ko nang narating, Palawan. Hindi ako ang magi-initiate o magpaplano ng bakasyon-- laging mga kaibigan, katrabaho, o pamilya ko. Ewan ko... Hindi lang talaga ako gala. Kung may extra akong oras, mas gusto kong magbasa, magsulat, o kaya manood ng nakatengga kong mga DVDs ng iba't ibang TV series  at movies (which reminds me, hindi ko pa rin inuumpisahan yung final season ng House, MD; in denial pa ko na wala ng susunod na season para kina House at Cuddy.)

Naging tungkol sa travels itong post na ito dahil sa naging pagdating ni M, isa sa mga estudyante ko na galing sa 2-week stay sa Hong Kong. It was an all-expense paid professional football training, courtesy of one of our very generous benefactors. May allowance pa nga yung kids na 300 HKD. 

Natutuwa ako para kay M dahil sa lahat ng na-experience niya at a young age. Experiences na kinailangan ko pang brasuhin to squeeze them out of him. Tahimik lang kasi talaga siyang bata. Nagkunwari na lang ako na naiinggit sa kanya dahil sabi ko, naunahan pa niya akong makalabas ng Pilipinas. But nah. I'm just very happy for him, and  just want him to realize how lucky he was. At! May pasalubong daw siya sa 'kin! Yay!

Naalala ko tuloy yung plano kong silent retreat sa Tagaytay this December. Ginawa kasi yun ng isa kong co-teacher nung birthday niya. Ayun, dun pa, naiinggit ako. Yung tahimik lang na araw. Walang gadgets, walang TV, walang internet. I'll do that by December.

'Coz I think, more than my physical body going and exploring different places, mas gusto kong ibakasyon ang utak ko. 

Sa December, pagkatapos ng NaNoWriMo.