Ayoko ng math.
Math noong grade three ang pinakauna kong 75% na quarterly test. Lower than 85 ang average ko sa Math noong third year high school kaya daw hindi ako pwedeng maging candidate for honors noong fourth year. Hindi ako nag-dean's list nung college dahil sa 1.75 kong grade sa algebra.
Pero may mga pakakataon na naisasalba ako ng math.
Kagaya kanina. Libing ng lola ko, at grabe ang iyak ng nanay ko (teleserye nga lang iniiyakan na niya, ano pa kaya yung pagkawala ng nanay niya).
Ako naman, kung may maituturing akong special power, iyon ay ang kapasidad ko for empathy. Kaya konting iyak lang ni mommy, at ni tita/ninang na super-close ko, wagas din ang iyak ko.
Pero dahil nga kailangan ko maging malakas dahil ako nga ang umaalalay sa kanila, ang ginagawa ko, nagko-compute ako sa utak. Tipong, seven plus five plus eight plus thirteen plus sixteen-- tapos kapag sobrang laki na, minus naman. Para gumana yung rational (mathematical reasoning) part ng utak ko. Effective naman.
Dati, ginagawa ko lang yung mental math kapag natatakot ako. Napanood ko kasi sa isang paranormal show na ang pangontra daw kapag natatakot ka (lalo na sa tulad kong writer/creative type) ay ang pagma-math. Ngayon ko lang na-discover, effective din pala siya para pigilan ang sariling umiyak.
Kaya unti-unti, nababawasan ang pagka-bwisit ko sa math. Love-hate relationship siguro ang meron kami.
As for our family, we have another angel up above.
See you when I see you, lola dear.
No comments:
Post a Comment